Tra la la

Mijn blog blijkt weer scheef te groeien, dus het is tijd om weer iets moderns te behandelen voor mijn grote schare van volgers (niet!).

Klassieke muziek heeft mijn leven gekaapt, maar het is toch goed om te onthouden dat ik na mijn prille kennismaking met de Beatles, begonnen ben met het exploreren van allerlei alternatieve muziekvormen.  Het zou leuk zijn, ... nee, het ís leuk om die draad weer eens op te pakken.  Ik kwam op dat idee omdat één van de bands waarbij ik was gebleven, dit jaar in Nederland een optreden geeft.  De Canadese band met de rare naam: "Godspeed You! Black Emperor" treedt op 2 november op in Paradiso.  Het leuke is dat deze band ook een link heeft met de cinema (net zoals in 2 van mijn laatste 3 stukjes); ze projecteren namelijk filmscènes tijdens hun optredens.

Ach - je moet ervan houden (net als met al mijn tips).  Maar afwijzen na beluisteren is altijd nog beter dan nooit van gehoord hebben ... toch?  Hierbij het nummer Moya uit 1999, live gespeeld in Montreal in 2014.  Het is niet overal 100% zuiver, maar dit nummer is zo kwetsbaar en mooi dat afwijzen eigenlijk een misdaad zou zijn.  ;-)

https://www.youtube.com/watch?v=G_ze-pbdkVk

Op hun officiële website is niet veel te vinden, maar de homepage vind ik leuk:

http://www.brainwashed.com/godspeed/

En een Weergaloze Vioolsonate

Ik las in de krant dat violiste Isabelle Faust onlangs een weergaloze invalbeurt speelde bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest.  De recensie van Joep Stapel klonk alsof hij blij verrast was, maar hij had toch beter moeten weten?

Wie Faust ooit de eerste vioolsonate van Bartók heeft horen spelen hoeft niet meer te betwijfelen dat ze een wereldtopper is.  Luister maar naar het Adagio: ............  :-(   helaas er is op het hele internet geen link van deze uitvoering te vinden.

Er zit niks anders op dan de CD: "Violin Sonatas" van haar te kopen.  Spotify en andere streaming services doen namelijk geen recht aan de kwaliteit van een opname (net zo min als Youtube natuurlijk).

Gemene spelletjes

Terwijl de Hollandse handelaren op hun falie kregen van het Engelse rijk, speelden de Franse aristocraten gemene spelletjes in hun paleizen. Geweldig zoals Glenn Close dat weet te verbeelden in de film.  Type: liefdesroman met zoveel intriges dat de eeuwige waarheid aan het slot als een verlossing komt (meer verklap ik niet). Alleen moet ik nu ook het boek gaan lezen om uit te vinden in hoeverre Hollywood afwijkt van het origineel.  Wie het al weet mag het zeggen ...

De mooiste aria van Händel: "ombra mai fú" past prachtig bij het decor. Hieronder een link naar de filmscene, de beste mannelijke uitvoering ooit van de onnavolgbare Andreas Scholl en natuurlijk de beste vrouwelijke vertolking van Cécilia Bartoli.  Pure emotie!

https://www.youtube.com/watch?v=3bN19HeGvLY

https://www.youtube.com/watch?v=N7XH-58eB8c

https://www.youtube.com/watch?v=OdeOyrLHdSg

 

Ombra mai fú

Di vegetabile,
Cara ed amabile
Soave piú.