De eerste keer dat klassieke muziek mij iets 'deed', was toen ik Reinbert de Leeuw op TV in een pauzefilmpje de Gymnopédies van Erik Satie zag en hoorde spelen.
Satie hoorde bij de Parijse avant-garde en schreef de Gymnopédies in 1887 in het Le Chat Noir café in Montmartre. Toen hij door de directeur van het café gevraagd werd wat zijn beroep was, schaamde Satie zich en verzon hij het woord Gymnopédiste om de directeur te slim af te zijn.
Net als later bij Charles Ives is het de combinatie van harmonie en dissonant dat een speciaal breekbaar effect geeft (zie eerder stukje op deze blog).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten