Sardañas

Alvast de groeten uit Barcelona.

(zonder woorden)

Jazz/No

Over het algemeen ben ik geen fan van Jazz. Ik weet dat ik hiermee geen vrienden maak, maar hé ..., het is maar een mening.

"Ja, maar er zijn zoveel verschillende soorten jazz" hoor ik dan meestal als reactie. "Klopt en ik vind het allemaal nix" antwoord ik dan een beetje provocerend. Ik walg van feestjes met een combo, ik liep een straatje om als Pia Beck en Pim Jacobs op TV kwamen en ik kreeg acuut pukkels van de dixieland CD van mijn vader. Frank Zappa zei ooit in een optreden: "Jazz is not dead, it just smells funny". Ook hij meende het echter niet serieus.

Heel soms kom je wel eens iets tegen dat ondanks de natuurlijke weerzin toch pakkend is. Bij mij zijn dat meestal de supercoole en zwoele nummers, zoals deze van Gare du Nord. Ik houd er nog één achter de hand voor een stukje in de toekomst. Mijn lezersschare houdt immers van afwisseling.

Volksmuziek

De componist die de meeste folklore in zijn muziek verwerkte is waarschijnlijk wel Béla Bartók. Begin 20e eeuw reisde hij de pampa's af om de hongaarse, roemeense en bulgaarse volksmuziek van de vergetelheid te redden. In de tijd van het Habsburgse Rijk was dat niet zonder risico, want je kon al gauw voor revolutionair uitgemaakt worden.

Bartók had voornamelijk artistieke ambities, maar toen de nazis aan de macht kwamen werd het hem te gortig en emigreerde hij naar de VS, waar hij in 1945 aan leukemie overleed. In 1988 werd zijn lichaam herbegraven in het door hem zo geliefde Hongarije.

Lijstje (3)

Het hoogtepunt van de symphonic rock was wel de Londense band "Yes". De muziek lijkt uit een droomwereld te komen, prachtig verbeeld door de tekeningen van Roger Dean. In 1972 maakten ze de LP "Close to the Edge" en alleen de titeltrack duurt al 18 minuten. Te lang voor een filmpje, hier dus alleen het 2e gedeelte met daarin een prachtig kerkorgel. Ongelofelijk, een kerkorgel ... in "Rock"! Chuck Berry zou zich omdraaien in zijn graf als hij dood zou zijn.

PUNK

Het leuke van de punk beweging was dat de muziek niet mooi mócht zijn. Lelijk of niet, het leverde achteraf heerlijke ongecompliceerde muziek op, waarop je wel in beweging moet komen. Een paar bands probeerden er nog wat van te maken, zoals The Clash ("The Only Band That Matters") en The Stranglers.



Maar de ultieme punk band was natuurlijk toch The Sex Pistols. Johnny Rotten noemde alle andere punk bands "copycat wankers" en in feite had hij gelijk.

Lijstje (7)

Het hoge woord moet er maar eens uit. Ja ... ik ben een kind van de jaren 60 en 70. En alhoewel ik zelden nog naar de muziek uit die tijd luister, moet ik erkennen dat er toen prachtige LP's gemaakt zijn (zeker in mijn herinnering).

Eén van de bands waar ik geen genoeg van kon krijgen was Genesis. Maar dan wel in de oorspronkelijke setting natuurlijk. Met Peter Gabriel als lead singer en toen Phil Collins nog lang haar en een baard had.

Helaas zijn er uit die tijd niet veel goede filmpjes beschikbaar. Hier is er één van de belgische TV uit 1972:



Op het live album "Seconds Out" (opgenomen in Parijs) had Gabriel de groep al verlaten, maar werden de songs uit die eerste periode fabuleus gespeeld. Er staat ook een legendarisch drum-duet op van Phil Collins en Chester Thompson. De beeldkwaliteit is slecht, maar het geluid gaat ermee door:

De Gymnopédies

De eerste keer dat klassieke muziek mij iets 'deed', was toen ik Reinbert de Leeuw op TV in een pauzefilmpje de Gymnopédies van Erik Satie zag en hoorde spelen.

Satie hoorde bij de Parijse avant-garde en schreef de Gymnopédies in 1887 in het Le Chat Noir café in Montmartre. Toen hij door de directeur van het café gevraagd werd wat zijn beroep was, schaamde Satie zich en verzon hij het woord Gymnopédiste om de directeur te slim af te zijn.

Net als later bij Charles Ives is het de combinatie van harmonie en dissonant dat een speciaal breekbaar effect geeft (zie eerder stukje op deze blog).